Tijdens mijn zwangerschap was ik vastberaden om borstvoeding te gaan geven. Ik had kunstvoeding niet eens overwogen en had geen flesjes in huis, want borstvoeding zou het gewoon gaan zijn. Ik had me mentaal voorbereid op het feit dat borstvoeding geven vaak de eerste paar weken wat moeizaam zou gaan. Kom maar op dacht ik!
Mijn zoontje kwam met een spoedkeizersnede ter wereld, waarbij ik 3 liter bloed verloor. Mijn lijf was op na de bevalling en de melkproductie kwam mondjesmaat op gang. Maar ik had goede hoop en stortte me volledig op het voeden en kolven. Dat waren intense dagen, want ik was vaak 7 uur per dag bezig met voeden en kolven, terwijl ik zelf een schim was van mezelf. Tijdens de een na laatste dag dat de kraamhulp er was zei ze dat ik er eens over na moest denken of kunstvoeding een optie was. Ik herstelde zelf niet en mijn zoontje kreeg te weinig voeding binnen. Ze had gelijk, maar ik vond het heel pijnlijk om dit te beseffen.
Na die horrorbevalling was ik vastbesloten om de borstvoeding wél te laten slagen. Het was net of toen alle verdriet over de situatie eruit kwam. Ik heb een hele dag gehuild, maar ik wist dat dit beter was. Pelle deed het de dag erna al snel goed op de kunstvoeding en ik kon voor het eerst in 1,5 week langer dan een paar uur slapen. Mijn man kon de nachtvoeding doen, zodat ik kon herstellen.
Dus het was een goed besluit en daar stond ik ook achter. Het kon gewoon niet anders. Maar ik heb er veel tranen om gelaten en vond het ook heel lang moeilijk om andere moeders borstvoeding te zien geven. Een gevoel van rouw om hoe de bevalling en de weken erna waren verlopen. Wat ik fijn vond is dat mijn zoontje wel de colostrum had gekregen. Die boost had hij wel gehad! En ik ervoer al snel dat we ook ons momentje samen hadden terwijl ik hem de fles gaf en hij me aankeek. Die band was er meteen en voelde sterk. Uiteindelijk zijn een gezond kind én een gezonde moeder het allerbelangrijkste. Linksom of rechtsom.
