Als je zwanger wilt worden, maar het lukt niet op de natuurlijke manier, kun je in een vruchtbaarheids- of fertiliteitstraject terecht komen. Emotioneel doet dat allemaal nog al wat, als je al een tijd probeerde zwanger te worden, met steeds die teleurstelling als je tóch weer ongesteld wordt, ook na een mislukt vruchtbaarheidstraject.
Zelf heb ik vijf keer zo’n teleurstelling te verwerken gekregen tijdens ons ICSI avontuur. Bij onze eerste poging waren we meteen zwanger! We waren in de zevende hemel, maar in de achtste week ging het plotseling mis. Hoewel ik natuurlijk liever gezegend was met een voorspoedige zwangerschap, heeft dit verlies me uiteindelijk ook veel gebracht. Het heeft me geleerd hoe ik die teleurstelling van toch niet zwanger zijn kon verwerken, zodat ik me daarna weer vol vertrouwen en in contact met mijn verlangen naar een kindje kon openstellen voor een volgende poging.
In de emotionele verwerking lag voor mij het grootste wonder. Al het verdriet en de emoties die je voelt, zijn een mengeling van twee lagen. Uit de ene laag komen de gevoelens van verdriet over het nu: je had je verheugd op de komst van een kindje, je zag al een toekomstplaatje in je hoofd ontstaan over hoe het zou zijn. Daar weer afscheid van te moeten nemen is een rouwproces, wat uiteindelijk weer ruimte geeft om opnieuw te beginnen. Uit de andere laag komen emoties en verdriet die helemaal niet gaan over het nu, en over het niet zwanger zijn. Ze komen wel op naar aanleiding van het niet zwanger zijn, maar hun oorsprong ligt in je eigen verleden. Het is een mengeling van pijnlijke, verdrongen gevoelens uit de tijd dat je zelf nog maar heel klein was, en afwerende emoties die je daar (onbewust) overheen hebt gezet om ze niet te hoeven voelen. Als je in staat bent om die twee lagen van elkaar te onderscheiden, wordt het verwerken van je verlies een stuk minder zwaar.
Door hiermee te werken was ik na elke teleurstelling uiteindelijk in staat om deze laag van oude pijn en afwerende emoties te scheiden van het verdriet in het hier en nu. Ondanks alles vond ik het heel fascinerend om te zien hoe dat proces ging, en kon ik de schoonheid ervan zien. Het maakte ook dat het afscheid nemen van het gedroomde toekomstplaatje veel minder zwaar beladen was.
Zelfs tijdens het verwerken van verlies is het dus mogelijk is om liefde, verwondering en dankbaarheid te ervaren. Naast verdriet, pijn, wanhoop, boosheid en neerslachtigheid. Het biedt een kans voor persoonlijke en spirituele groei, een diepere verbinding met je lief en mensen om je heen, en helpt je om je weer in vertrouwen te kunnen openstellen voor wat de toekomst zal brengen. Het vraagt moed en overgave om zo’n ervaring met open ogen tegemoet te treden, maar het kan!
