Je bent net bevallen, je voelt je misschien nog beurs van onder en je borsten zijn ineens van een sensueel object naar een productiemiddel veranderd. En dan is er ook nog je partner die misschien gezien heeft hoe jullie baby naar buiten kwam en heeft nu een hele andere visualisatie van jouw vagina.
Het is best ingewikkeld je relatie met je partner na je bevalling.
Ik voelde me niet hetzelfde na de bevalling.
Ik was niet meer dezelfde. Ik was immers moeder geworden. Ik voelde me kwetsbaar en ook ergens krachtig en beschermend. Die transitie van vrouw naar moeder of van moeder naar nieuwe moeder is bijzonder. In je hersenen alleen al gebeurd zoveel dat het te vergelijken is met de puberteit. En die tijd vond ik bijzonder lastig.
Als je al een baby hebt weet je vast nog die eerste keer dat je om te poepen naar de wc moet na je bevalling. Het was net alsof je opnieuw gaat bevallen (maar dan zonder weeën) met het idee dat je nu wel inscheurt of verder inscheurt of dat je hechtingen het niet houden. Dus met een verbandje mijn vagina ondersteunend ging ik voor de eerste keer naar de wc om te poepen.
Er gebeurd dus veel in je lijf, met je hormonen en je emoties.
Daarbij was mijn partner niet meer de belangrijkste persoon in mijn wereld. Dat was nu onze baby. De baby die alle aandacht van me vroeg, mijn lijf opeiste en ervoor zorgde dat ik geen energie had. Slapeloze nachten en bloed verloren tijdens de geboorte maakte dat ik moe was.
Dus ook de relatie kreeg een hele ander laag.
Daar was in mijn hoofd geen plek meer voor. Samen genieten van de kleine was fijn, maar echt alles draaide om de baby. Dat is schakelen, dat is accepteren dat het nu anders is. Dat is er met elkaar over praten wanneer jij of je partner hier behoefte aan hebben. Dat met z’n 3-en in bed liggen en samen genieten van jullie nieuwe gezin.
Mijn partner vond mijn borsten altijd al mooi, maar rondom het borstvoeding geven nog mooier. En ik, ik zag mijn borsten als voeding voor ons kindje en niet meer iets voor in de relatie of tijdens het knuffelen (seks moest echt langer wachten). Dat in hokjes denken vond ik lastig. Ik kreeg het niet voor elkaar om die hokjes los te laten.
Die eerste keer dat ik intiem was (lees seks had) met mijn partner vond ik bijzonder, het leek wel een eerste keer. Het voelde anders van onderen, de lekkere plekjes leken verschoven, en mijn borsten begonnen te lekken, wat ik eerder een afknapper vond dan sexy.
Hierover praten met mijn partner vond ik best ongemakkelijk. Want hoe legde ik uit wat er met mijn lijf en met mijn emoties gebeurde terwijl ik dit zelf niet echt begreep.
Toch was het belangrijk dit te delen en mijn nieuwe grenzen aan te geven. Dat gaf ruimte en wederzijds respect. Pas wanneer je de ruimte voelt dat het mag zijn zoals het nu is, kan er iets veranderen (want wat nu normaal voelde kan over een paar manden weer anders zijn). En als het niet veranderd dan leer je elkaar opnieuw kennen op een andere manier. Ook dat is okee.
Het allerbelangrijkste is dat jij en je partner er samen over praten. Samen je grenzen én je behoeften met elkaar delen. Om samen tot een prettige oplossing te komen voor nu.
