Bij bevalling en geboorte denk je meteen aan een baby, een nieuw mensje dat op de wereld komt. Vreemd genoeg wordt er daarna veelal gesproken vanuit het perspectief van de ouders of de verloskundige/gynaecoloog. De baby (gebruik hij-vorm verder) heeft dit intense proces echter ook ervaren en zijn eigen, unieke verhaal daar over te vertellen.
Net zoals de ouders zich voorbereiden op een natuurlijke bevalling, bereid ook de baby zich voor op een natuurlijk proces van geboren worden.
Het moment van aanvang van de bevalling wordt bepaald door een wisselwerking tussen moeder en kind. Er zijn aanwijzingen dat de baby het initiatief neemt.
Geboren worden is uiterst stressvol voor een baby, vanuit de pre- en perinatale psychologie kun je wel stellen dat iedere geboorte min of meer traumatisch is.
Een aantal stadia waar veel druk en stress ervaren wordt:
De ontsluitingsfase:
de druk van de weeën kunnen zowel positief als negatief ervaren worden: positief, als de ontsluiting vordert en de baby eindelijk verder kan in het geboortekanaal; negatief, als de ontsluiting niet vordert en hij telkens met zijn hoofdje tegen de baarmoedermond aan gepusht wordt.
Zodra de ontsluiting volledig is kan de baby zijn weg voortzetten:
dan moet hij een (inwendige) draai gaan maken. Het kan soms best moeilijk zijn om de goede richting te vinden; afhankelijk van de uitgangspositie zal die draai resp. rechts of linksom zijn. De ruimte om die draai te maken is uiterst krap, waardoor er enorm veel druk op de schedel komt. Gelukkig zijn de schedelnaden nog een beetje flexibel en al is het millimeter werk, het helpt mee om door die fase te komen.
Vervolgens daalt de baby verder en komt met zijn gezicht in het kommetje van het stuitje van de moeder te liggen. Ook daar is het krap en veel druk. Dan komt het hoofdje naar buiten, gevolgd door weer een spildraai en zijn de schoudertjes nog de laatste drempel om volledig geboren te worden.
Puur alleen al fysiologisch gezien, is geboren worden een stressvolle krachtsinspanning.
In onze Westerse cultuur wordt vaak en snel ingegrepen in het geboorteproces
(los van de vraag of dit altijd nodig is) is de baby daar niet op voorbereid. Toch heeft dit gevolgen voor zijn fysiologische systeem en zijn psychische en emotionele ervaringen. Zijn autonome zenuwstelsel, dat nog in ontwikkeling is, kan hier op reageren door een vecht of vlucht reactie, of zelfs dissociatieve.
Een baby kan zich dan heel alleen voelen. Hij heeft nog niet de mogelijkheid om deze overweldigende ervaringen te kunnen verwerken. Dit kan zich na de geboorte uiten in ontroostbaar huilen.
Een overweldigende geboorte ervaring wordt nog maar weinig erkend als mogelijke, onderliggende oorzaak van ontroostbaar huilen.
Voor een gezonde ontwikkeling van een baby is het van belang dat daar meer aandacht voor komt.
Een baby heeft hulp van zijn ouders nodig zijn ervaringen, te verwerken (lees: reguleren). Ouders kunnen eveneens baat hebben bij informatie over hoe ze hun baby hier in kunnen ondersteunen. Wat vaak al helpt is weet hebben dat ook de baby zìjn verhaal wil vertellen.
